Ongelooflijke pluimen van kruipende walvissen zweven overal rond voordat ze weer in de Stille Oceaan vallen. Zo ver dat ik naar het zuiden naar Ensenada kan kijken; ten noorden van Rosarito is hun ontwikkeling te zien aan de explosies van wit tegen blauw. Ik kwam naar beneden om naar het vallen van de avond te kijken en ik ben opgewonden met deze lokalisatie van de grootste gewervelde ter wereld die in ontelbare aantallen voorbij zwemt. Tegelijkertijd ben ik stomverbaasd dat ik de laatste achterblijver ben; geen ander mens op deze ruige vulkanische kustlijn.
Het is juli in het noorden van Baja. Dus ik realiseer me dat ze niet de vage walvis kunnen zijn die hun jongen baart in de warme wateren van de zuidelijke Baja-getijdenvijvers in de koudere tijd van het jaar en naar het noorden trekken met hun nieuwe kalveren naar de wateren van Alaska voor de rijke zomer. Het is voorbij het point of no return in het seizoen dat dit vage walvissen zijn. Dit zou een geweldige showcase van de Blue Whale moeten zijn. Ik heb zoiets nooit gezien in elk van de 12 jaar dat ik in het noorden van Baja heb gewoond. Langer dan een uur bewegen ze als ongelooflijke levenseilanden langs me heen. De zon schijnt van hun enorme lichamen als een spiegelend licht. Ik zie ze verbaasd staan over mijn gunstige geluk.
Ondertussen bevind ik me in een soort wonder over wat er onder de buitenkant van de oceaan gebeurt. Ik zal hun levensstijl nooit kennen. Hoe zou het zijn om met ze te zwemmen, hun deuntjes op elkaar te horen. Hun soort is hier al geruime tijd voorbijgegaan. Ze zijn de grootste van alle warmbloedige wezens die consequent leefden. Het is onwaarschijnlijk dat het mijn lot zal zijn om ze echt heel dichtbij te zien, maar hun kwaliteit van vandaag stopt de tijd voor enige tijd en laat mijn brein toe om in hun realiteit te dwalen. Ik blijf het gevoel hebben dat er op geen enkele manier, vorm of vorm dit aantal tegelijk kan zijn, aangezien ik heb gehoord dat hun aantal wordt ondermijnd door de vervuiling van de zeeën door de mens.
Eerlijk gezegd ben ik deze ervaring totaal voorbijgegaan. Baja heeft zoveel prachtige schokken als je niet meer durft te hopen. Educatieve ervaring is hier rijk. Ik kijk naar het vallen van de avond met zijn gloed van groen, en de oceaan verandert van glinsterend blauw in vaag en onrustig. Een koele wind zorgt ervoor dat ik mijn regenkap over mezelf heen klap. Ik voel me aanzienlijk gecontacteerd door de geheimzinnige wereld van de Blues, door deze warmbloedige die ik nooit echt zal kennen.
Ik begrijp dat ik substantieel meer ontdek over de grijze walvis dan over de blauwe vinvis, dus ik stelde mezelf een missie om wat onderzoek te doen. Het is fascinerend om te ontdekken dat zelfs degenen die de ontwikkeling van de blauwe vinvis observeren, niet echt een flauw idee hebben waar het afkalven plaatsvindt. Uit de ontwikkelingen blijkt dat ze zich in het late voorjaar voor de kust van Californië voeden met Baja California. Deze bijeenkomst staat bekend als de oostelijke Noord-Pacifische blauwe vinvissen, en in 2007 werd de bevolking in de gaten gehouden: 1.200. Enkele verschillende bijeenkomsten van Blue Whale gaan zo ver naar het noorden als Alaska en in het zuiden tot Midden-Amerika. Er zijn een paar mensen van de oostelijke bevolking waarvan bekend is dat ze overwinteren in de Golf van Californië. Voor een onbeschoft ontwaken over hoe enorm ze zijn, dacht mijn onderzoek aan twee of drie psyche verdraaiende werkelijkheden. Ze zijn 30 meter lang. Het hart van een blauwe vinvis is zo groot als een Volkswagen Kever! Hij zuigt 10 ton bloed door zijn enorme lichaam. Een aorta van een blauwe vinvis is zo groot dat een mens er doorheen kan kruipen. Wat meer is, de verklaring dat ik hun kruipen op zo’n afstand kon zien, is dat de top 9 meter hoog was geblazen.
Hier in Baja California kunnen we onze schema’s afstemmen op de verplaatsing van de grijze walvis, en daar consequent op anticiperen. We maken onze eigen verhuizing naar Guerro Negro of San Ignacio om ze te zien, op een gegeven moment voldoende gezegend om contact met iemand op te nemen of oog in oog te kijken. Het lokaliseren van een blauwe vinvis wordt overgelaten aan het lot en aan de individuen die regelmatig naar de oceaan kijken.